Van een grote wens voor een natuurlijke thuisbevalling, naar een ziekenhuisbevalling inclusief alle toeters en bellen met uiteindelijk een keizersnede. De bevalling van Jason liep totaal anders dan gehoopt en verwacht. In deze blog vertel ik mijn verhaal.
Maandag 23 september
In de vroege ochtend verlies ik opeens veel vruchtwater en daarna blijft het maar lopen. Ik bel de verloskundige en we spreken af dat ze rond het middaguur langs komt. Het klinkt wellicht gek, maar ik heb er zin in! Ik heb na weken van onrustige nachten eindelijk weer een nacht goed geslapen, ik voel me uitgerust en kijk er naar uit om ons kindje te mogen ontmoeten. Vandaag zijn we 8 jaar getrouwd en alweer 13 jaar samen. Hoe mooi zou het zijn om op deze bijzondere dag onze zoon op de wereld te zetten!
Aan het begin van de middag komt de verloskundige, maar eigenlijk is er bij mij nog niks veranderd. Ik verlies vruchtwater, maar verder voel ik me goed en heb ik nog geen weeën. De ontsluiting wordt nog niet gecheckt, omdat ik nog geen weeën heb en ze het risico op infectie bij gebroken vliezen willen beperken. Mijn bloeddruk is goed, ik voel me goed, wat mij betreft kunnen we beginnen. In de middag komt Jeroen naar huis uit zijn werk, want de hond uitlaten met al dat lopende vruchtwater wordt toch een beetje onhandig. In de avond komt de verloskundige nog een keer, maar alles is nog hetzelfde, dus ik kan gaan slapen en moet de volgende dag naar het MKC (Moeder en Kind Centrum) van het Bravis ziekenhuis. Na 24 uur gebroken vliezen moet er namelijk wel iets gaan gebeuren, omdat het risico op infectie steeds groter wordt. Goed slapen doe ik die nacht natuurlijk niet, steeds word ik wakker en hoop ik dat het is begonnen, maar helaas…
Dinsdag 24 september
Om 09.00u worden we verwacht in het MKC en na een korte intake wordt het plan gemaakt. Eerst inleidingshormonen, want ik heb nog vrijwel geen ontsluiting en mijn baarmoedermond is er nog helemaal niet klaar voor. Daarna wee-opwekkers en kijken hoe het verder verloopt. De inleidingshormonen worden met een veter (een soort mini-tampon met een lang touwtje) ingebracht en moeten dan 12 uur hun werk doen. Dit loopt echter niet helemaal volgens plan, want doordat mijn vruchtwater blijft lopen, glijdt elke keer de veter er uit en moeten ze tot 3 keer toe een nieuwe inbrengen. Ik ben een ‘dure’ klant, wordt er met een grapje gezegd. In de loop van de dag gebeurt er nog steeds niks, de hormonen geven maar minimaal resultaat op mijn baarmoedermond en de ontsluiting blijft hetzelfde: 1 cm. Ik kijk samen met Jeroen de hele dag Netflix filmpjes en doe zelfs nog even mijn BTW boekhouding in bed, het kan maar gedaan zijn voor de bevalling!
In de avond ga ik van een ‘bevallingskamer’ naar een gewone kamer, omdat er bij mij toch nog niks gebeurt en het op de afdeling druk is met bevallingen. Het is even spannend of Jeroen kan blijven slapen, maar het bed naast mij blijft leeg, dus hij mag blijven. Weer een onrustige nacht met veel toiletbezoekjes, maar nog geen weeën…
Woensdag 25 september
Om half 8 in de ochtend word ik weer volledig gecheckt en is er nog weinig veranderd van binnen. Toch gaan ze proberen met wee-opwekkers de boel verder op gang te krijgen. Steeds een standje hoger tot ik in de middag op de maximale dosis per uur zit en zelfs een tijdje er over. Er verandert echter niks bij mij en ik begin een beetje aan mijn lijf te twijfelen. Waarom doet mijn lijf niet wat het moet doen en reageert het niet op alle hulpmiddelen? Pas aan het eind van de middag komen we er achter. Een verpleegkundige wurmt een slangetje met elektrode naar binnen om dit op het hoofdje van de baby te plaatsen. Zo kunnen ze zijn hartslag beter monitoren dan met de echo knoppen aan de buitenkant. Tijdens het plaatsen van de elektrode komt er nog veel meer vruchtwater vrij en trekken ze de conclusie dat mijn vliezen al die tijd niet goed centraal waren gebroken. Blijkbaar kan je een scheur aan de zijkant van je vliezen hebben, waardoor je wel steeds vruchtwater verliest, maar de bevalling niet goed doorzet. Nou dat doorzetten gebeurde toen wel…
Ik kan de pijn achteraf niet eens meer beschrijven. Maar ik weet nog wel dat ik vreselijke rugweeën had, waar ik me geen raad mee wist. De wee-opwekkers worden snel terug gezet naar een lagere dosis. Alleen op een krukje in de douche met stromend warm water over mijn rug weet ik de weeën een beetje weg te puffen. Na zo’n 4 uren hevige weeën word ik voor de zoveelste keer van binnen gecheckt, dit keer door een leerling verpleegkundige. In eerste instantie maakt ze me heel blij door te zeggen dat ik al op 7 cm ontsluiting zit. Yes, dan gaat het vanavond misschien nog wel gebeuren en zet ik nog wel even door! Maar helaas, ze zegt dat ze zich vergist en het blijkt slechts 3 cm te zijn. Ik heb even een mentale break down. Ze geven een schatting van ongeveer 1 cm per uur voor de rest van de ontsluiting. Ik ben helemaal leeg, omdat ik niks meer binnen hou (lees: spugen en diarree) en zie het niet zitten om nog zo lang zoveel pijn te lijden. Ik wil een ruggenprik. Ik krijg een verbaasde opmerking van een oudere verpleegkundige, dat ik al zo snel ‘opgeef’, maar die natuurlijke bevalling die ik wilde is het toch al lang niet meer, dus het kan mij op dat moment allemaal een worst zijn. Mijn lijf, mijn keuze.
In de operatiekamer spuug ik de hele boel onder, omdat we net te laat zijn met een bakje en moet mijn beddengoed en operatieshirt vervangen worden tussen de weeën door. Wat een chaos. Al snel daarna kan ik er (terug op mijn bevalkamer) een beetje om lachen, want de ruggenprik verdooft de ergste pijn. Helaas niet van lange duur, want ik mag om de zoveel tijd het pompje met pijnstilling gebruiken en dat lijkt niet helemaal goed te werken.
Donderdag 26 september
Na middernacht wordt de pijn weer meer, de ontsluiting gaat super traag en lijkt de baby het ook zwaarder te krijgen. Zijn hartslag wordt steeds wat lager. De wee-opwekkers worden even uit gezet, maar dan komen de weeën niet krachtig genoeg en zet de ontsluiting weer niet door. Ik krijg een morfinepomp die ik bij elke wee mag gebruiken, maar raak hiervan steeds verder weg. Jeroen steunt me door alles, maar krijgt het nu ook wel een beetje benauwd. Niet alleen moet hij me bij de les houden om te puffen, maar moet hij me ook wakker houden om dieper te ademen, omdat anders steeds het saturatie alarm gaat piepen. Bij elke wee geeft hij met zijn vuisten tegendruk op mijn rug, want omdat ik vanwege de ruggenprik het bed niet meer uit mag, kan ik de weeën helemaal niet meer opvangen. Ondertussen zakt de hartslag van de baby steeds verder en wordt een laatste plan besproken.
In de ochtend, rond 09.00u vindt de gynaecoloog het lang genoeg geweest. We zijn zo’n 16 uur bezig vanaf het moment dat de bevalling echt begon en de gezondheid van mij en de baby gaat nu zwaarder wegen dan het streven naar een natuurlijke bevalling. Ik blijk 9 cm ontsluiting te hebben en ze twijfelen nog of het een sterrenkijker is. Ook al is het geen 10 cm en heb ik nog geen persweeën, ik mag proberen te persen. Het zal niet makkelijk worden, maar de gynaecoloog geeft aan dat ze een pomp kunnen gebruiken om te helpen met verlossen. Ik moet wachten op een wee, maar die komen opeens niet meer zo snel. Ik doe een poging. En nog één. En nog één. Ik ben kapot, het lijkt eindeloos te duren voor een volgende wee en omdat ik geen persweeën heb, voel ik eigenlijk niet goed wat ik moet doen. Het is genoeg geweest. “Ga hem maar halen”, zeg ik.
De operatiekamer was al in orde gebracht voor mij en ik word met mijn bed daar naar toe gereden. Ik krijg een andere ruggenprik en voel al snel vanaf mijn middel tot mijn tenen helemaal niks meer. Ik kots het allerlaatste restje uit mijn lijf en word dan op de operatietafel getild. Er wordt een doek opgehangen en Jeroen mag naast mij gaan zitten, beiden achter het doek. Het O.K. team is perfect op elkaar ingesteld en alles loopt als een trein, een bijzondere ervaring. In het doek zit een plastic raampje en op hét grote moment doen ze het doek achter het raampje omhoog en mogen we kijken hoe ze de baby uit mijn buik halen. Hij begint meteen te huilen en na een snelle check door de kinderarts krijg ik hem op mijn borst.
Donderdag 26 september 2019. 09.40u. Daar is hij dan eindelijk. Onze zoon Jason is geboren.
Mijn hart barst bijna van liefde en we huilen samen van geluk en opluchting. Heel even moet ik hem nog loslaten en Jeroen mag meehelpen met het doorknippen van de navelstreng. Nadat bij mij alles netjes is gehecht mogen we weer terug naar onze kamer. Ons hoopje geluk op mijn borst. We nemen een poosje de tijd om bij te komen en kunnen het dan niet langer voor onszelf houden. De familie wordt opgebeld en de hele wereld mag het weten. Wij hebben een zoon!
Nasleep
Helaas blijkt het nog niet voorbij. Een paar uur later heb ik een flinke nabloeding en krijg ik medicatie om mijn baarmoeder sneller te laten samentrekken, zodat het bloeden minder wordt. Rommel is het, waar mijn hele arm pijn van doet. Er wordt bloed geprikt om mijn ijzergehalte te bepalen en mijn HB blijkt flink te zijn gedaald, dus ik krijg een Ferinject (ijzertoediening via het infuus). In beide handen heb ik naalden zitten, met slangen voor vocht, medicatie en pijnstilling. Vanwege de ruggenprik heb ik een katheter. Ik ben compleet gesloopt na twee slechte nachten en een hele nacht bevallen en heb mega veel pijn in mijn buik. De borstvoeding komt niet goed op gang en Jason hapt niet goed aan. Ook is hij steeds aan het kokhalzen en grommen, dus spoelen ze met een sonde zijn maagje leeg. Na veel ploeteren komt een verpleegkundige met een tepelhoedje voor de borstvoeding en dat gaat beter. Twee dagen moet ik blijven vanwege de keizersnede. De slangetjes gaan er één voor één uit en ik moet laten zien dat ik zelfstandig naar de wc kan en kan douchen. Gelukkig heeft Jason geen infectie opgelopen en mogen we na twee dagen ook echt naar huis. Thuis is het nog even spannend of we weer terug moeten naar het ziekenhuis, want de dag na thuiskomst blijkt Jason teveel zijn afgevallen. Ik ga flink kolven en we geven hem wat flesvoeding, waarmee hij gelukkig stabiel blijft en we thuis mogen blijven. Eindelijk kan het genieten beginnen.
